Misterija devojke sa špilom karata i licem unakaženim od batina i dalje progoni mnoge: Ni dan danas se ne zna...

Prošlo je 80 godina od kraja Drugog svetskog rata, a gotovo dve decenije otkako su internet detektivi počeli da pokušavaju da je identifikuju, sudbina "Izgubljene nemačke devojke" ostaje zagonetka koja ne prestaje da fascinira.

Obučena u neupadljivu vojnu uniformu i sa licem nateklim od batina, nepoznata devojka je uhvaćena okom kamere 7. maja 1945. godine na putu između Plzenja i Rokicana, u tada oslobođenoj Čehoslovačkoj. Bio je to isti dan kada je nacistička Nemačka potpisala bezuslovnu kapitulaciju, samo nekoliko dana nakon što je Adolf Hitler izvršio samoubistvo u berlinskom bunkeru.

Dok su nemačke trupe u haosu bežale, suočene s nadiranjem sovjetske armije, američki kapetan Oren V. Haglund zabeležio je kamerom scene koje su do danas ostale svedočanstvo stravične stvarnosti posleratne Evrope.

Na njegovom snimku, koji se nalazi u arhivi Američkog memorijalnog muzeja Holokausta, vidi se niz zarobljenih nemačkih vojnika, neki od njih gotovo deca, kako pod nadzorom američkih vojnika sede i čekaju. Kasnije se pojavljuju i lokalni civili, koji mašu belim maramicama slaveći oslobođenje. Međutim, nakon 17 minuta, snimak poprima mračan ton.

Tada se u kadru pojavljuje misteriozna žena sa krvavim i otečenim licem. Pogled joj je pun bola, ali ne gubi kontakt s kamerom. U ruci drži ono što izgleda kao špil karata, a dok pomera kosu s lica, postaje jasnije koliko je bila prebijena. Kamera zatim prikazuje njene pantalone i tregeri koji joj vise oko nogu. Ona deluje izgubljeno, poniženo i na ivici suza.

Poslednji put viđena na snimku

"Izgubljena nemačka devojka", ili LGG kako je nazivaju na internetu, postala je inspiracija za umetnička dela, pesme, kompozicije na gitari i čitav blog posvećen njenoj potrazi. Ipak, do danas se sa sigurnošću ne zna ko je bila, niti šta joj se dogodilo.

Neki veruju da je bila pripadnica SS jedinica, kako je navodno označena u originalnim beleškama kapetana Haglunda, dok drugi tvrde da je bila samo nedužna žrtva brutalnosti sovjetskih vojnika, koji su tokom napredovanja kroz Istočnu Evropu silovali stotine hiljada žena.

Na snimku se kasnije vidi kako žena sedi među grupom zarobljenih muškaraca, blago se osmehuje dok razgovara s jednim od njih, uprkos svom stanju. To je poslednji trenutak u kojem se pojavljuje na snimku.

Kapetan Haglund, rođen 1905. godine, bio je filmski stvaralac pre nego što je pristupio vojsci. Posle rata, radio je kao producent TV emisija i nikada nije javno komentarisao snimak ili ženu sa snimka. Preminuo je 1972. godine u 66. godini života.

Jedna od teorija koja je godinama kružila jeste da se žena zvala Lora (ili Lara) Bauer. Navodno je rođena u Austriji 1921. godine, služila kao pomoćnica u nemačkom ratnom vazduhoplovstvu - Luftvafeu, a nakon rata preživela i radila za američku avio-kompaniju Pan Am. Preminula je 1994. godine.

Nema dokaza u austrijskim ili nemačkim arhivima o postojanju žene tog imena i identiteta, a sličnosti na starim fotografijama ostaju predmet tumačenja. Internet istraživač Karlos Zander, koji je vodio blog o LGG, sumnjao je u tu verziju, iako ju je detaljno istraživao.

Jedan korisnik foruma 2013. godine tvrdio je da je "Izgubljena devojka" njegova baka po imenu Matilda, ali nikada nije dostavio obećane fotografije ili dokumentaciju.

"Brutalne i divlje orgije silovanja"

Teoretičari su čak locirali tačnu trasu puta između Plzenja i Rokicana, kojom je devojka hodala, i posetili mesto da bi uporedili snimke.

U knjizi istoričara Filipa Kaplana, "Piloti lovci Luftvafe u Drugom svetskom ratu", navodi se svedočenje o tome kako su Amerikanci predavali zarobljene Nemce sovjetskim trupama, nakon čega je usledila "brutalne i divlje orgije silovanja".

"Prvo što su Rusi uradili bilo je da razdvoje nemačke žene i devojke od muškaraca. Kada su Amerikanci pokušali da intervenišu, Sovjeti su pucali u vazduh i pretili da će ih ubiti ako se umešaju."

Brutalnost Crvene armije prema nemačkom stanovništvu dobro je dokumentovana. Procene govore da je u Berlinu silovano oko pola miliona žena, a u Beču između 70.000 i 100.000. U Mađarskoj i drugim istočnoevropskim zemljama desetine hiljada.

Jedan sovjetski vojnik je napisao kući:

"One ne govore ruski, ali to je bolje. Ne moraš da ih ubeđuješ. Uperiš pištolj, kažeš da legne, obaviš svoje i odeš."

Nemačka novinarka Marta Hilers, koja je takođe bila žrtva, zapisala je u svom dnevniku:

"Treba mi vuk koji će me zaštititi od drugih vukova. Oficir, komandant, general bilo ko."

Njen dnevnik postao je osnova za film "Žena u Berlinu" iz 2008. godine.

Serijski silovatelj

Josif Staljin je zločine svojih vojnika ignorisao, govoreći: "Trebalo bi razumeti ako se vojnik, koji je prošao hiljade kilometara kroz krv i smrt, malo zabavi sa ženom."

Lavrentij Berija, šef sovjetske tajne policije NKVD, bio je serijski silovatelj, poznat po drogiranju i zlostavljanju više od stotinu žena.

Istoričar Lorens Ris, u knjizi "Drugi svetski rat: Iza zatvorenih vrata", zabeležio je: "Ako su izveštaji o silovanjima i stizali do NKVD-a, oni su na kraju završavali na stolu samog silovatelja."

Sovjetski umetnik Leonid Rabičev svedočio je u svojim spisima: "Žene leže duž puta, a vojnici, sa spuštenim pantalonama, stoje nad njima. One koje krvare ili gube svest bivaju odgurnute, a one koje pokušaju da zaštite decu ubijene."

I pored svih ovih teorija i stravičnih istorijskih okvira, identitet i sudbina 'Izgubljene nemačke devojke' ostaju nepoznati. Da li je bila nacistička saradnica? Samo prestravljena medicinska sestra? Ili civil koji je zalutao među vojnike? Istina možda nikada neće biti poznata.

Bonus video:

Espreso/BlicŽena/M.L.