SPASIO JE TITOVOG KUMA I NAJVEĆEG ŠPIJUNA JUGOSLAVIJE! Ovo je čovek koji je UBIO prvog FAŠISTU u Srbiji

Verovali ili ne, tek tri meseca nakon okupacije Jugoslavije u Drugom svetskom ratu ubijen je Nemački vojnik. Prva žrtva Rajha pala je na beogradski asfalt od ruke Srbina Milića Rakića!

Espreso.co.rs vam donosi priču o ovom narodnom heroju koji je da bi spasio Aleksandra Rankovića Leku ubio nemačkog vojnika i tako ušao u istoriju.

Prvi nemački vojnik ubijen je 29. jula 1941. prilikom spašavanja iz bolnice Aleksandra Rankovića, tada poznatog po konspirativnom nadimku "drug Crni", a posle rata, kao Leka.

Pošavši ka Pančevačkom mostu u pratnji nekog srpskog železničara koji mu je bio dodeljen kao tumač kako bi se lakše snašao na „crnoj berzi" - u pregovorima sa srpskim seljacima oko kupovine masti, kobasica i slanine u unutrašnosti - ovaj nemački vojnik nabasao je na deo ekipe koja je na prepad izvodila zarobljenog i ranjenog Rankovića iz beogradske bolnice pod stražom domaće specijalne policije u današnjoj ulici Džordža Vašingtona.

Prema sećanjima komunističkih ilegalaca koji su preživeli rat, na Nemca koji je neplanirano izašao pred grupu naoružanih skojevaca koji su u trku iznosili Leku Rankovića iz bolnice, obarač je povukao Milić Rakić „Mirko" (poginuo 1943. godine, posle rata proglašen za Narodnog heroja).

Milić Rakić Mirko (Valjevo, 2. februar 1912 – Veliki Jastrebac, 18. februar 1943), učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.

Rođen je 8. februara 1912. godine u Valjevu. Posle završene osnovne škole, otišao je iz Valjeva u Beograd, gde je učio grafički zanat. Godine 1928, kako šesnaestogodišnji šegrt, dobio je prva saznanja o radničkom pokretu. U članstvo Saveza grafičkih radnika Jugoslavije bio je primljen 31. avgusta 1931. godine. U sindikatu je došao u dodir sa revolucionarnim idejama i politikom Komunističke partije Jugoslavije (KPJ).

Milić je imao veliki uticaj na mlade radnike grafičare u Beogradu i bio je jedan od organizatora štrajka građevinskih radnika, 1936. godine. Nakon ovog štrajka bio je uhapšen i osuđen na kraću vremenski kaznu zatvora, a potom proteran u rodno mesto. Nakon izvesnog vremena, ponovo se vratio u Beograd, gde je ponovo učestvovao u štrajku aeronautičkih radnika. Godine 1938. primljen je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije. Bio je učesnik poznatih radničkih demonstracija, 14. decembra 1939. godine, kada je u sukobu s policijom bio ranjen.

Bio je dobar govornik i propagator komunističkih ideja, pa je često govorio na skupovima radnika i omladine, a najčešće na štrajkovima i demonstracijama. U toku demonstracija 27. marta 1941. godine, bio je govornik na skupovima kod Vukovog spomenika i kod Manježa.

Nakon okupacije Jugoslavije, 1941. godine radio je na organizovanju Narodnooslobodilačkog pokreta (NOP) u Beogradu. Radio je na organizovanju udarnih borbenih grupa i učestvovao je u njihovim akcijama. Pored brojnih akcija, učestvovao je 29. jula 1941. godine u jednoj od najvećih akcija NOP-a u okupiranom Beogradu — spasavanju Aleksandra Rankovića iz zatvorske bolnice u Vidinskoj ulici. U ovoj akciji je bio ranjen, pa je nakon toga izvesno vreme bio na lečenju u jednom ilegalnom stanu.

Zbog nemogućnosti daljeg opstanka u okupiranom Beogradu, na njegov lični zahtev, Pokrajinski komitet KPJ za Srbiju mu je dozvolio da ode u partizane i uputio ga u Toplicu. Sa grupom drugova na putu ka Topličkom partizanskom odredu, 12. oktobra 1941. godine bio je zarobljen od strane četnika Koste Pećanca. Posle izvesnog vremena provedenog u zarobljeništvu, bili su oslobođeni akcijom Topličkog odreda.

Ubrzo nakon stupanja u partizane, predvodio je grupu partizana u diverzantskoj akciji u kojoj je zarobljen automobil Specijalne policije, koji je iz Niša došao u Prokuplje po zatvorene taoce. U ovoj akciji zaplenjen je automobil, zarobljeno je nekoliko policijskih agenata i oslobođena grupa zarobljenih talaca. Zajedno sa borcima Jastrebačkog partizanskog odreda, učestvovao je u borbi protiv bugarskih vojnika, uspeo je da zarobi njihovu komoru i na taj način onemogući dalju borbenu akciju protiv Jastrebačkog odreda. Učestvovao je i u partizanskim napadima na Blace i Kuršumliju.

Jula 1942. godine bio je postavljen za političkog komesara Jastrebačkog odreda. Bilo je to u vreme najteže krize Narodnooslobodilačkog pokreta u južnoj Srbiji. Njegov Odred je tada preživeo tešku krizu, ali je uspeo da se održi u kritičnim danima. Poginuo je 18. februara 1943. godine u borbama sa nemačkim jedinicama na Velikoj Đulici, najvišem vrhu Jastrebca.

Njegova pogibija opevana je u partizanskoj pesmi koja se tokom Narodnooslobodilačkog rata pevala u južnoj Srbiji, a najviše Toplici:

„ Na Đulici ranjen Mirko leži,

Krvlju svojom na kamen beleži:

„Zbogom, goro, zbogom borbe dani,

Zbogom, moji drugovi partizani!”[1] ”

Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine Federativne Narodne Republike Jugoslavije 20. decembra 1951. godine, proglašen je za narodnog heroja.

Bonus video:

(Espreso.co.rs)