ON JE BIO NAJVEĆI SRPSKI ŠPIJUN! Zaboravite Mustafu Golubića, MASON Božin ucenjivao je KRALJA, TITA i STALJINA

Srbi uvek vole da se hvale špijunima, da ističu kako je Džejms Bond bio naš, da se diče Crnom rukom, Apisom i da sa divljenjem gledaju u Mustafu Golubića. Uglavnom priče o tajnim agentima na ovom podneblju uvek su dobro prolazile i nije se toliko marilo da li u tim pričama ima istine ili ne.

Espreso.co.rs vam donosi jednu istinitu priču, o čoveku koji je spojio sve gore pomenute parametre. Bio je "crnorukac", radio za Obrenoviće, Karađorđeviće, Tita, Staljina, družbovao sa Apisom i Golubićem.

Da bi dodali i ono mitsko, ističemo i činjenicu da je uz sve navedeno bio i mason.

On je Božin Simić.

Božin Simić, bio je pukovnik Srpske vojske, a rođen je 20. oktobra 1881. godine u selu Veliki Šiljegovac, kod Kruševca. Potiče iz učiteljske porodice.

Završio je vojnu akademiju i postao oficir u vojsci Kraljevine Srbije kojom su tada upravljali Obrenovići. Vrlo brzo stupa u kontakt sa Dragutinom Dimitrijevićem Apisom i prilazi njegovoj "Crnoj ruci".

1903. bio je jedan od Apisovih jurišnika u Majskom prevratu, a od 1911. godine postaje nadzorni oficir Vranjskog graničnog rejona prema Turskoj.

Tada postaje oficir za vezu četnika čuvenog srpskog majora Voje Tankosića u Makedoniji, odakle je mnoge prebacivao preko granice na tursku teritoriju.

Prema pojedinim pričama pukovnik Božin Simić, prerušen u srpskog seljaka, prebacivao je oružje za srpske čete na Kosovu 1911. godine. Već sledece 1912, komandovao je jednim pravcem napada na Tursku vojsku i potpuno porazio neprijatelja.

Kada je počeo Prvi svetski rat, Božin Simić uspešno komanduje bataljonom. Njegovi vojnici, uostalom kao i kod svih crnorukaca, odlikuju se velikom hrabrošću, patriotizmom i borbenošću.

Zbog njegovih briljantnih organizacionih sposobnosti, pukovnik Dragutin Dimitrijević Apis, zajedno sa Mustafom Golubićem, šalje ga u Rusiju, kako bi prikupio dobrovoljce za proboj Solunskog fronta.

Ovaj tim iskusnih i prevejanih obaveštajaca bio je veoma uspešan, naročito u Odesi, gde su napravili i obučili Dobrovoljačku diviziju, koja se sastojala i od zarobljenika sa Istočnog fronta, koji su sa Balkana. Srbe iz Bosne i Hrvatske, Austrougari su mobilisali u svoju vojsku i slali ih na Istočni front da se bore protiv Rusije.

Većina ovih vojnika namerno se predala i priključila srpskoj vojsci, pa su Bosnu i Hrvatsku oslobodili noseći uniforme Vojske Kraljevine Srbije.

U Solunskom procesu, u odsustvu, osuđen je na 18 godina zatvora, zbog čega ostaje u Rusiji i, posle Oktobarske revolucije dok je boravio u Rusiji i komandovao jugoslovenskom dobrovoljačkom divizijom, postaje pukovnik Crvene armije.

Koristeći svoje diplomatske i špijunske veze, čak i masonske, jer je pripadao masonskoj loži Pobratim, iz Peterburga, pisao je svim svetskim vladarima, tražeći pomilovanje za Apisa, kada je počeo Solunski proces.

Presuda je bila doneta i pre nego što je optužen.

Simić u Rusiji ostaje do 1936. godine, kada se vratio u Jugoslaviju. Uhapšen je na granici, ražalovan, a posle samo dva dana pušten je iz pritvora uz povraćaj čina pukovnika srpske vojske koji mu je tada oduzet.

Sa posebnom napomenom bilo je istaknuto da Simić u Solunskom procesu, 1917. godine, nije osuđen, nego penzionisan. I naravno, isplaćene su mu sve penzije...

Mnogi istoričari i danas tvrde da je Božin tada imao posebne podatke kojima je sve ucenjivao, a tako je i nastala neobjašnjena tajna o Sarajevskom atentatu kojom je ucenjivao kneza Pavla Karađorđevića.

O svom hapšenju pisao je u svojoj autobiografiji:

"Na granici me je pričekao agent Beograda i sproveo prvo u Upravu Beograda a zatim u Komandu mesta. Iz Komande mesta posle kratkog saslušanja sproveli su me u gradski oficirski zatvor. Posle nekoliko dana poveli su me u Požarevac, pošto su me prethodno pred trupama Beogradskog garnizona simbolički lišili čina, jer sam bio u civilu. U Požarevcu sam ostao nešto manje od pola godine... Pavle i Stojadinović držali su me bez časti više od godine zato što nisam prihvatio saradnju sa njima. Amnestiju sam dobio tek onda kad sam zapretio da ću dobrovoljno opet otići u emigraciju, ali da ću ovom prilikom izneti svu tajnu o Sarajevskom atentatu."

Prema pojedinim istorijskim zapisima Simić je bio saradnik i čuvenog generala Dušana Simovića, sa kojim se dan pred puča 27. marta sastao i preneo mu raspoloženje SSSR da sa Jugoslavijom zaključe sporazum.

U Vladi Dušana Simovića je postavljen za ministra bez portfelja i učestvuje u pregovorima sa Staljinom.

Odmah nakon puča 27. marta koji se dogodio u Jugoslaviji Mustafa Golubić visoki oficir NKVD i Božin Simić zajedno, iz Beograda, avionom odlaze za Moskvu kako bi prisustovali potpisivanju Sporazuma o prijateljstvu Jugoslavije i Sovjetskog Saveza.

Božin Simić se posle rata, u nekoliko navrata, prisećao kako ga je oblio znoj kada mu je tokom noćnog prijema u čast potpisivanja sovjetsko-jugoslovenskog ugovora, Staljin, stiskajući mu ruku, značajno rekao: "Da, crna ruka."

Za vreme Drugog svetskog rata Božin Simić je kao ministar Vlade u izgnanstvu imao nastup u donjem domu britanskog Parlamenta u kome se suprotstavio bombardovanju Beograda od strane saveznika, jer u Srbiji postoji pokret otpora okupacionim snagama, dok se npr. ne bombarduje Bugarska koja je otvoreno prešla na stranu sila osovine.

Nakon tog njegovog istupa usledilo je višednevno bombardovanje Sofije. Zbog ovog istupa na njega je nakon Drugog svetskog rata, prilikom njegovog puta u Ankaru gde je krenuo da preuzme položaj ambasadora FNRJ, u Sofiji pokušan atentat, koji je ovaj preživeo.

Posle Drugog svetskog rata bio je Titov ambasador FNRJ u Francuskoj i Ankari. Za vreme razlaza na relaciji Moskva-Beograd, otvoreno staje protiv Staljina.

Umro je 24. februara 1966. godine u Beogradu u svojoj 85. godini.

Bonus video: