CRKVA MOŽE DA ODBIJE DA VAS VENČA: Evo u kojim slučajevima to može da se desi!

Srpska pravoslavna crkva može da spreči crkveno venčanje ako je velika razlika u godinama među mladencima.

Svake godine stotinak parova ne uspe da sklopi crkveni brak u eparhijama Srpske pravoslavne crkve (SPC) iz prvog pokušaja. Drugu šansu mogu da zatraže kod nadležnih episkopa, čija je posebna dozvola uslov da bi mogli pred oltar.

Najčešće prepreke su razlika u godinama veća od 15 godina i ukoliko jedno od njih dvoje iza sebe već ima crkveni brak. Mladenci tada sastavljaju molbu za vladiku, koju prosleđuje parohijski sveštenik. Tek uz pisani blagoslov episkopa otvoren je put za venčanje.

Zoran Krstić, profesor crkvenog prava na Pravoslavnom bogoslovskom fakultetu u Beogradu, kaže da crkveno pravo poznaje niz smetnji zbog kojih je zaključenje zajednice pred Bogom moguće tek ako se s tim saglasi nadležni arhijerej.

U crkvu tako ne mogu mladenci u poznim godinama, mladoženja stariji od 70, a mlada od 60 godina. Procedura je ista i kada se sumnja na krvno srodstvo, ali i kada je jedan bračni drug kršten u nekoj pravoslavnoj crkvi čije obrede SPC ne priznaje.

Inače je u SPC među najtežim prestupima venčanje vernika koji je već u braku pa zato svešteniku koji venča takvu osobu preti oduzimanje čina, svrgnuće. Najstrože je zabranjeno stupanje u brak maloletnih lica i parova koji su prethodno isključeni iz SPC. Sve te činjenice na predbračnom ispitu utvrđuje parohijski sveštenik, koji će mladence izvesti pred oltar.

Tih stotinak koji ne uspeju da se venčaju iz prve u SPC najčešće na kraju ipak stave krune na glave, ali muka je što je daleko više zahteva za crkvene razvode.

Prema crkvenom pravu, muž i žena mogu da se raziđu pred Bogom samo ako se sa tim činom saglase crkveni sud i nadležni episkop, koji stavlja pečat na rešenje o razvodu. Ipak, parohijski sveštenik je dužan, pre nego što sastavi molbu za razvod, da sa zavađenim supružnicima razgovara i pokuša da ih pomiri.

Hrišćanski brak

SPC dozvoljava venčanje sa krštenima u katoličkoj i protestantskoj veri, bez obaveze promene vere. Kum ipak mora da bude pravoslavac, a venčanje ne može da se ponavlja u drugoj crkvi. Sveštenici iz drugih crkava ne mogu da saslužuju, niti sveštenik SPC sme da venčava u tuđim hramovima. U Katoličkoj crkvi traži se posebno dopuštenje za venčanje katolika i krštenog nekatolika, dok je za valjanost braka katolika i nekrštene osobe potreban izričit oprost od zapreke. Važno je da katolička strana potvrdi drugom supružniku da će sačuvati veru, krstiti i podizati decu u katoličkoj veri.

On može, ona ne

Muslimanka ne može da sklopi brak sa hrišćaninom, dok musliman može da oženi i hrišćanku i Jevrejku. Islam, u principu, brani mešoviti i brak s ateistom, ali ne zabranjuje poštovanje druge vere u muslimanskom braku. Dete muslimana je musliman, bez obzira na veru majke.

( Espreso / Telegraf )