1945. JE SNIMLJEN NAJSTRAŠNIJI FILM O JASENOVCU U 20. VEKU: Scene prikazuju svu brutalnost USTAŠKIH KOLJAČA! VIDEO

Film o Jasenovcu koji je snimljen 1945. godine pokazuje sve muke kroz koje su prošle žrtve ovog logora. Najmonstruoznije ideje koje bi mogle da padnu na pamet jednom čoveku u ovom logoru smrti bile su sprovedene u delo.

"Ovde je podavljeno i ubijeno hiljade nevinih žrtata i tu je pobijeno hiljade Srba", ovim rečima počinje film koji govori o velikoj tragediji tokom Drugog svetskog rata.

U nastavku dokumentarca se navodi broj žrtava, te se skreće pažnja na to da su ovakvi logori proizvod fašizma. U Jasenovu su bili ljudi različite dobi, socijalnog statusa, vere i pola. Svi su bili tretirani na isti način.

U filmu se pojavljuju snimci logora u Jasenovcu i istoimenog sela, za koje se navodi da nije bilo pošteđeno od strane ustaša.

- Jedan od malobrojnih preživelih seljaka priča kako su ustaše prilikom povlačenja minirale, rušile i palile kuće i zverski ubijale seljake. Od sela Jasenovac ostale su samo ruševine - navodi se u filmu.

Navodi se i da u istoriji nema sličnih primera, koji bi mogli da se uporede sa Jasenovcem. Preživeli navodi da su svakodnevno dovođene kolone ljudi koji su zverski ubijani. Kako bi se napravilo mesta za nove žrtve postojeće zatvorenike su ubijali.

- Zvuka Jasenovačke sirene bio je znak bliske smrti za stotine logoraša. Znak za poslednji marš bez povratka - opisan je "zvuk smrti".

Zatvorenici su radili dnevno 11 sati, a hranili se mizernim količinama kukuruzne kaše. Ustaška propaganda je to nazivala konstruktivnim radom. Zatvorenici su čak bili prinuđeni da sami prave noževe i kuju lance kojima su bili okivani.

Kao posebno značajan "događaj" u logoru je poseta čuvenog ustaškog zvaničnika Maksa Luburića, koji je posećivao ovo mesto i sa snimateljima. Sa osmehom na licu koračao je pored leševa izmučenih robova i neobazirući se pozirao sa golubom.

Ko je bio Maks Luburić?

Sam sistem koncentracionih logora Jasenovac je osmislio Vjekoslav Maks Luburić, koji je bio i njegov prvi komandant.

Luburić je bio deo ustaškog porketa u Kraljevini Jugoslaviji, a sve do proglašenja Nezavisne Države Hrvatske (NDH) 10. aprila 1941. godine, on se nalazio u egzilu u Mađarskoj, gde je pobegao da ne bi bio uhapšen. Nakon što je NDH uspostavljena, on se vraća u Hrvatsku i stavlja se na raspolaganje novoj ustaškoj vlasti pod vođstvom poglavnika Ante Pavelića.

On je u avgustu 1941. godine osnovao logor Jasenovac, najveći logor smrti na prostoru bivše zajedničke države. Na dan 9. oktobra 1942. godine Luburić je na svečanosti u Jasenovcu, koju je priredio kao proslavu godišnjice svoje krvave vladavine u svom održanom govoru navodno rekao: "...i tako smo vam mi u ovoj godini ovde u Jasenovcu poklali i više ljudi nego osmanlijsko carstvo za celo vreme boravka Turaka u Evropi".

Prema podacima JUSP Jasenovac, nakon savezničkih bombardovanja logora 1945. godine, u kojima su uništeni mnogi objekti unutar logora, Vjekoslav Maks Luburić naredio je da se likvidiraju svi zatočenici i zatočenice, a logor i mesto Jasenovac do temelja sruše i spale, kako bi se prikrili tragovi zločina.

Poslednja grupa od oko 700 žena likvidirana je u predveče 21. aprila 1945., a iste večeri iz zapovedništva logora naređeno je da se preostalih 1.073 muškaraca premesti u zgradu ženskog logora (u istočnom delu logora). Pošto su tokom večeri izdvojeni i likvidirani vođe grupa i pošto se među zatočenicima pretpostavljalo šta bi se moglo dogoditi, oko 600 muškaraca predvođenih Antom Bakotićem odlučilo se u kišovito nedeljno jutro 22. aprila 1945. na proboj iz logora. Proboj su preživela 92 zatočenika. Samo nekoliko sati kasnije započeo je i proboj zatočenika iz Kožare. Od njih 167 spasilo ih se samo 11.

Inače, sami Nemci su se žalili na Luburića zbog raznih njegovih aktivnosti. Nemci su ga često opisivali kao "velikog sadistu" i "živčanog bolesnika".

Sa druge strane, Luburić je za "svoja dela" bio i nagrađen u ustaškom režimu, pa je pred kraj 1944. godine dobio čin pukovnika. A onda ubrzo zatim početkom 1945. godine dobija čin domobranskog generala.

Luburić je uspeo da izbegne klopku u Blajburgu, a onda ubrzo zatim beži u unutrašnjost Austrije, a zatim je završio u Frankovoj Španiji.

Maks Luburić je ubijen 20. aprila 1969. godine u Španiji, gde je ubijen udarcima tupog predmeta u glavu, a likvidirao ga je agent UDBE Ilija Stanić, inače sin jednog ustaše. Telo Luburića ispod kreveta u sobi je pronašao njegov sin dan kasnije.

Prema dokumentima UDBE Stanić je to napravio kao njihov agent pod kodnim imenom Mungos. U dva kasnija intervjua Stanić tvrdi da su još dvojica muškaraca, Vlado Marković i Nikola Katičić, bili s njim i da su ubili Luburića.

Jedne večeri, Stanić je Luburića drogirao praškom za spavanje u njegovoj vili u Španiji, da bi mu potom maljem razbio glavu i ubio ga iz povike:

"Majku ti j**em ustašku! Ovako si ti maljem ubijao decu u Jasenovcu"

Inače, početkom 1992. general Mirko Norac izrazio je divljenje Luburiću, a hrvatski istoričar Vlado Vladić održao je 29. septembra 2018. godine na rimokatoličkom prioratu u Splitu promociju svoje knjige “Hrvatski vitez Vjekoslav Maks Luburić”.

Bonus video: TO JE NAJMONSTRUOZNIJI REŽIM U ISTORIJI LJUDSKOGA RODA! Bosnić o masovnim ubistvima širom NDH: A mi nismo doneli rezoluciju o genocidu

(Espreso/D.S.)